ODE XI. AD LEVCONOEN. Tu ne quaesieris (scire nefas) quem mihi, quem tibi Finem Di dederint, Leuconoë; nec Babylonios Quem uem virum, aut heroa lyra, vel acri Tibia sumis celebrare, Clio? Quem Deum? cuius recinet iocosa Aut in umbrosis Heliconis oris, Aut super Pindo, gelidove in Haemo? Orphea silvae, Arte materna rapidos morantem Ducere quercus. Quid prius dicam solitis Parentis Vnde nil maius generatur ipso, Nec viget quidquam simile, aut secundum: Proeliis audax neque te silebo Dicam et Alciden, Puerosque Ledae; Defluit saxis agitatus humor; Vnda recumbit. Romulum post hos prius, an quietum Pompili regnum memorem, an superbos Tarquini fasces, dubito, an Catonis Nobile letum. Regulum, et Scauros, animaeque magnae Hunc, et incomtis Curium capillis Saeva paupertas, et avitus apto Crescit, occulto velut arbor aevo, Iulium sidus, velut inter ignes Gentis humanae pater atque custos, Caesaris fatis data; tu secundo Caesare regnes. Ille seu Parthos Latio imminentes Egerit iusto domitos triumpho, Seras, et Indos; Te minor latum reget aequus orbem : Tu gravi curru quaties Olympum; ODE XIII. AD Quum LYDIA M. uum tu, Lydia, Telephi Cervicem roseam, cerea Telephi Laudas brachia, vae! meum Fervens difficili bile tumet iecur. Tunc nec mens mihi, nec color Certa sede manent: humor et in Furtim labitur, arguens genas Quam lentis penitus macerer ignibus. Vror, seu tibi candidos Turparunt humeros immodicae mero Rixae; sive puer furens Impressit memorem dente labris notam. Non, si me satis audias, Speres perpetuum, dulcia barbare Laedentem oscula, quae Venus Quinta parte sui nectaris imbuit. Felices ter, et amplius, Quos irrupta tenet copula; nec malis Divulsus querimoniis, Suprema citius solvet amor die. |