Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

posed Cleon to ridicule by making him the subject of a comedy, I never afterwards recurred to the subject: " which proceeding he contrasts with that of his contemporaries, who had wearied the public with the repetition of Hyperbolus and other characters. (551, et seqq.) Besides that Aristophanes has actually assailed Cleon with posthumous ridicule in the Ranæ, 1. 569, where one of the Tavdoxeorgia, accusing Bacchus (disguised as Hercules) of having on a former occasion defrauded her, says- & xáλsσov -10 τὸν προστάτην Κλέωνα μοι. Where Brunck observes : " Cleon et Hyperbius (Hyperbolus is mentioned in conjunction with Cleon in the same passage) e vivis excesserant, quando acta hæc fabula. Hos facete comicus cauponarum patronos apud inferos facit.”

[ocr errors]

XLVII. Demosthenes, in his oration on the crown, recapitulating some of the actions of the Athenian people, speaks of the assistance afforded by them to the Thebans and the Corinthians against Lacedæmon, a little subsequent to the Peloponnesian war, in the following terms: ἐξήλθετε εἰς ̔Αλίαρτον, καὶ πάλιν, οὐ πολλαῖς ἡμέραις ὕστερον, εἰς Κόρινθον. On which Stock observes (ed. Oxon. 1807, p. 54.) Prope Haliartum-ad manus ventum est.—Mox (ou Tonλaïs huégais vσTepov) cum Agesilao, quem clade ista perterriti Lacedæmonii ab Asia revocaverant, socii Nemæam (Nemeam) -inter et Corinthum male dimicarunt." The battle in which Agesilaus was victor, and which occurred in the same year with that referred to by Demosthenes, was fought near Coronea in Boeotia. The one in question happened previous to the return of Agesilaus, and shortly after that of Haliartus (où . . ú.): Aristodemus was the commander of the Spartans. Another victory was indeed gained by the Lacedæmonians near Corinth subsequent to the return of Agesilaus; but in this latter engagement (which moreover occurred later than any of the others) Praxitas commanded the Lacedæmonian force, and the troops opposed to him were exclusively Argives and Corinthians.

[ocr errors]

XLVIII. Mr. Kidd, in his late edition of Dawes's Miscellanea Critica, &c. has inserted the Proposals and Specimen of his translation of the first book of Milton. He might have quoted in his notes the following passage from Newton's Life of Milton, which, as the Life appeared subsequently to the proposals, we must conclude refers to them: "The poem has also been translated into several languages, and proposals have been made for translating it into Greek." Of the specimen itself, it may be observed as a radical fault, that the style is in a great measure post-Homeric: the versification approaches more to that of Homer, but the conclusion Ζήσοιτε τρισόλβιοι ἀγροὶ is one which has no precedent in that writer ; the nearest instance is perhaps πολλὸν γὰρ ἔγωγε νεωτερος , xx. 587.

XLIX. "Statii Theb. 1. 655. Sed quid fando tua tela manusque Demoror? exspectant matres, supremaque fundunt Vota mihi. MS. Cant. tua demoror arma. Atque manus: spectant." Kidd's Dawes, p. 14, note. Virgil (En. x. 30,) has, "Et tua progenies mortalia demoror arma.' Is the latter reading of Statius to be established by the passage in Virgil; or are we to conclude that the lines in Statius were altered by some transcriber after the passage in Virgil?

[ocr errors]

L. 66 (Ov.) Fast. vi. 305. Ante focos olim longis considere scamnis Mos erat scamnis considere longis Edd. Parm. 1489. Ven. 1497. 1498. 1499.; Ald. 1533." ib. p. 20, ibid. The position of the adjective in this passage, according to the latter reading, may be defended by Virgil, who sometimes, though but seldom, places it after its substantive at the end of a line. En. VIII. 662. scutis protecti corpora longis. In opposition to the passage in Ovid, may be quoted, En. VII. 175,6.-hic, ariete cæso, Perpetuis soliti patres considere mensis.'

LI. "C. V. Flaccus VI. 229. Vidit eques, densa spargens hastilia dextra." ib. p. 22. ibid. Is not "densâ " the proper reading

here?

LII. "Ausonius; Furca tricornigera specie penultima sum ." ib. p. 23. ibid. Quære " tricornigerâ?

LIII. Professor Monk, on Eurip. Hipp. 612, seqq. ♬ Zeũ, τί δὴ, κίβδηλον ἀνθρώποις κακὸν, κ. τ. λ. has quoted a similar passage from Milton. We may add, from Ariosto, the following complaint of the disappointed Rodomonte :

Perche fatto non ha l' alma Natura,
Che senza te potesse nascer l'uomo,

Come s' innesta per umana cura

L'un sopra l'altro il pero, il sorbo, e'l pomo?

Orland. F. Canto XXVII. St. cxx.

LIV. Among the liberties in which some modern Latin poets of former ages have indulged themselves, under the idea that they were authorised by the classics, may be reckoned the use of huic and cui as dissyllables. Thus Casimir:

certam cui posuit domum

Virtus, huic nunquam paternæ
Fumus erit lacrymosus aulæ.

[blocks in formation]

Lib. 1v. Od. xv. 22.

Lib. 1. Od. iv. 18.

If Ovid placed the adjective at the end, it was to avoid the position

of ĕ before scumnis. ED.

So also in a Latin poem of Dr. Watts's:

Stet juxta Casimirus, huic nec parcius ignem

Natura indulsit, nec Musa armavit alumnum.

And so in a hymn in the Roman Catholic service, "Pange lingua gloriosi," generally ascribed to Claudianus Mamercus, who florished about the conclusion of the fourth century.

. Cui Laus est et Potestas

Per æterna sæcula. ad fin.

LV. Eurip. Phoen. 189.

σακεσφόροι γὰρ πάντες Αἰτωλοὶ, τέκνον,
λόγχαις τ' ἀκοντιστῆρες εὐστοχώτατοι.

Is there, in this particular notice of the Etolians, any tacit reference, such as were not unfrequent in the writings of the Greek tragedians, to the misfortune sustained by the Athenian arms in Ætolia, from the darts of the native enemy, B. C. 426, in the sixth year of the Peloponnesian war?

LVI. “Ait porro (Corsinius in Fast. Att.) lege et moribus obtinuisse, ut, si Eponymus qui fuerit, concioni non interesset, scil. aut morbo impeditus, aut defunctus, aut abrogatus, tum præsidere soleret ex ceteris VIII. Archontibus unus, cujus adeo nomen Psephismatibas, et monumentis publicis eodem jure et ritu præponeretur, quo illius præscribebatur, qui primarius Archon fuit, atque eo munere perpetuo fungebatur." Taylor, Præf. ad Orationes de Cor. Oxon. 1807, p. xliv. Does this in any degree tend to illustrate the use of the title High-Priest in Josephus and the New Testament?

LVII. The following are instances, from Scripture, of a species of expression frequent among the Greek tragedians (avalot Tupi, Eurip. Phoen. 613, &c.) "A fire not blown shall consume him." Job xx. 26. "The mighty shall be taken away without hand." Job xxxiv. 20. "In whom also ye are circumcised with the circumcision made without hands." Col. 11. 11. Thus also "a temple not made by hands." So Milton:

"To blood unshed the rivers shall be turn'd."

Par. L. XII. 176.

LVII. In the passage of Herodotus (1v. 192.) oi ärgi ävôpes, x. T. X. Wesseling reads, in the concluding place of the sentence, axatápusta. Is it certain, however, (to speak with proper hesi tation) that Wesseling's sense of the passage would not require ou xaтálevσтa? Neither Wesseling nor Schweighaeuser takes any notice of the reading κατάψευστα.

241

OBSERVATIONS ON SOME

ORATIONS ASCRIBED TO CICERO.

No. IV. [Continued from No. xxxv. p. 125.]

ORATIO PRO M. MARCELLO.

Itaque illam tuam præclarissimam et sapientissimam vocem invitus audivi satis te diu vel naturæ vixisse, vel gloriæ.1 naturæ fortasse; addo etiam, si placet, gloriæ: at,

Satis, si ita vis, quod maximum

Satis te diu-gloria) Grævius et post eum plures ex paucioribus MSS. ediderunt, Satis diu vel naturæ vixi vel gloriæ, quæ scriptura videtur mutatio correctoris esse. Nec suspectum nobis est vocabulum diu, quod, semel et iterum posthac omissum, tamen §. 27. rursus recurrit. Rivulus autem, unde expostulatio ista fluxit, quærendus est in narratione vulgi, quam servavit Sueton. Cæs. c. 86. "Alii ferunt dicere solitum, non tam sua quam reipubficæ interesse, uti salvus esset; se jam pridem potentiæ gloriæque abunde adeptum; rempublicam, si quid sibi eveniret, neque quietam fore, et aliquanto deteriore conditione civilia bella subiturum." Nempe talia apta erant declamatoriæ facundiæ. Sed naturæ addidit Auctor ex suo ingeniolo, satis temere: nam qui modo 54 ætatis annum attigit, nondum nature satisfecisse vivendo videtur. Neque ea pars sapientissimæ vocis in seqq. tam facile concedi debuit, quamvis quibusdam horis ita loqui liceat homini vitæ pertæso.

Satis, si ita vis, etc.) Abramus: "Quoniam difficile fuit querelæ Cæsaris satisfacere, neque Orator solidissimis rationibus poterat occurrere, prudenter ad aliud Cæsaris dictum confutandum delabitur, ut, ea orationis parte confutata, totam sententiam refellisse videatur. Siquidem, ut monet Maximus Ephesius libello de oppositionibus insolubilibus, operæ pretium est, quum aliquid hujusmodi fuerit objectum, Judicem ab insolubili oppositione ad aliam quæstionem abducere. Neque hanc unam artem adhibet Orator, sed etiam incusare se Cæsarem fingit, quod ille minus, quam par erat, saluti suæ provideret. Quod idem Maximus monet esse faciendum: Si oppositio insolubilis inciderit, retorquenda in adversarium accusatio, ut specie tenus solvisse videamur. Tertio Cæsarem hortatur, summam ut in vita tuenda adhibeat cautionem: Adversarium exhortans, ut ejus curam habere videaris, certa quadam via tractabis oppositionem, qua solvi posse non videbatur. Quarto, quoniam difficile fuit ostendere, Cæsarem satis non vixisse vel naturæ, vel gloriæ, tertium adjunxit de patria, quod facilius solvi poterat, et a Cæsare concedebatur idemtidem dicente, non tam sua quam reipubl. interesse, ut ex illius additamenti confutatione ad aliorum solutionem excurreret. Maximus: Si quid solubile oppositioni insolubili implicueris, videberis solutionem dedisse, ab eo solubili, quod annexum est, auspicatus. Possent et aliæ ex eodem Græco scriptore proferri solvendi rationes et methodi, quibus Noster videtur institisse: sed hæc satis." Unum restabat callido Enarratori, ut artem demonstraret in verbis, Omitte istam doctorum hominum prudentiam etc. ne quis suspiciosus urbanam cavillationem odoraretur, quo facile ducit doctorum hominum prudentia, tamquam ex philosophorum libris mutuata.

VOL. XVIII. Cl, Jl.

NO. XXXVI.

Q & R

est, patriæ certe parum. Quare omitte, quæso, istam doctorum hominum in contemnenda morte prudentiam; noli nostro periculo sapiens esse. Sæpe enim venit ad aures meas, te idem istud nimis crebro dicere, satis te tibi vixisse. Credo; sed tum id audirem, si tibi soli viveres, aut si tibi etiam soli natus esses: nunc, quum omnium salutem civium cunctamque rempublicam res tuæ gestæ complexæ sint; tantum abes a perfectione maximorum operum, ut fundamenta, quæ cogitas, nondum jeceris. Hic tu modum tuæ vitæ non salute reipublicæ, sed æquitate animi definies?

Quid, si istud ne gloriæ quidem tuæ satis est? cujus te esse avidissimum, quamvis sis sapiens, nou negabis. Parumne igitur,' inquies, glo

Sæpe enim venit-nondum jeceris) In eandem, quam modo pulsavit, chordam relabitur: nam labitur ubique quasi temulentus homo, non progreditur. Hic adeo post enim nihil aliud affert, quam quod proxime attulit, effatum Cæsaris, sed variatum commutandi sermonis causa, seu quod sapiens vir, quuni nimis crebro diceret, ipse scilicet alio atque alio modo dixisse narra batur. In hoc enim genere dictorum nihil addere licet, nihil demere. Facilius licuit, per Cæsarem quidem, quod mox illud, patria certe parum, absurda circumloquutione exprimitur: si tibi soli viveres, aut si tibi etiam soli natus esses. In quibus alterum soli, ac deinde gesta, delebat bonus Faërnus, recto judicio, sed quod etiam §. 4. et 29. adhiberi oportuisset. Similiter vellem illud quoque correxissent Viri doctissimi, omnium salutem-complexa, quod balbutire, non Latine loqui, esse puto. Cæsaris potestas cunctam rempubl., immo orbem terrarum, complexu est; hoc quid sit, assequor: sed quid sunt res a Cæsare gesta, salutem civium et rempubl. complexa? Exponunt ita: Quum propter ea, quæ gessisti, ad te unum reducta sint omnia, et ex tua unius vita salus omnium civium cunctaque resp. pendeat.-Quæ utinam hoc ipso modo dixisset Auctor, nec desperatum perfugium quæsisset in novis phrasibus. In verbis mox, Tantum abes etc. otium nobis fecit Patricius hac apposita annotatione: "Fero, attamen malim fere tantumque absis: hanc enim sententiam his verbis libentius subesse existimem: Quum tua salute salus reipubl. contineatur, tu autem tantum absis a perfectione earum rerum, quibus respubl. indiget, ut vix fundamenta corum, quæ animo destinasti, "jeceris; in eone tu articulo temporis terminum vitæ tuæ æquitate potius animi tui, quam reipubl. necessitate, statues? Quid autem, si legatur: Maximorum operum, quæ cogitas, ut fundamenta nondum jeceris; item deinde animi tui? Id sane pronomen hoc loco malim, quam infra, ubi sequitur, ne gloriæ quidem tuæ." Hæc prope omnia scienter monita sunt: at si humc hominem penitius novisset Vir acutus, vidisset facile, rectiori sententiæ ab ipso prælatam esse rotundiorem trajectionem: ut fundamenta, quæ cogitas, nondum jeceris. Ad superiora aliquid notandum superest de vitioso genere loquendi: Credo, sed tum id audirem. Nam credo per se plane est audio, probo, persuades mihi; quod quum dicitur, nulla adjungi debet talis conditio, tum id audirem, qua conditione statim tollitur id, quod acceptum et probatum erat. Ista enim sic intelligenda sunt, quasi dicas: Credo; sed id crederem, si verum esset, quod videtur esse falsum; igitur, Credo, sed non credo; Audio sed non audio. Paullo melius ex grammatica ratione fuisset: Credo, si tibi soli vivis, si tibi soil natus es.

1 Parumne igitur-aliquid amplius) "Occurrit tacitæ objectioni, ne, quum Cæsarem gloriæ parum vixisse dicit, res ab eo gestás extenuare videatur; et magna prudentia ex eo ipso, quod non satis magnam gloriam Cæsar adhuc

« ZurückWeiter »