Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

Theodotionis duntaxat Editionem, qui fimplicitate fermonis à LXX. Interpretibus non difcordat. Attamen de duplici illa correctione feu emendatione Pfalmorum differens in epift. ad Sunniam & Fretelam ita fcribit : Quæritis à me rem magni operis, ut..... in opere Pfalterii juxta digeftionem fchedulæ veftræ, ubicunque inter Latinos Græcofque contentio eft, quid magis Hebræis conveniat, fignificem; in quo illud breviter admoneo, ut fciatis aliam effe Editionem quam Origenes, & Cæfarienfis Eufebius, omnefque Græciæ tractatores Kown, id eft, Communem appellant..... aliam LXX. Interpretum, quæ & in 'Eğαmois codicibus reperitur, & à nobis in Latinum fermonem fideliter verfa eft, & Jerofolymæ, atque in Orientis ecclefiis decantatur. At verò quo fenfu hîc, agens de correctione Pfalterii, ait Editionem LXX. Hexaplarem « in Latinum fermonem à fe fideliter verfam effe, quid obftat quominus eodem fenfu accipiatur quod ait fupra, differens de emendatione libri Job, « utramque Editionem, & LXX. juxta Gracos, & fuam juxta Hebræos, in Latinum fuo labore effe translatam? »

re

Id etiam quod fentimus hac de re, ritè confirmari poteft ex lib. Moral. S. Gregorii PP. in Job: qui fcribens de hoc opere ad Leandrum epifcopum, hac ait: Novam Translationem differo: fed cùm probationis caufa exigit, nunc Novam, nunc Veterem per teftimonia affumo. Et fanè ad cap. 3. †. 8. libri Job, prolatis his Vulgata verbis : Maledicant ei qui maledicunt diei, qui parati funt fufcitare Leviathan; hac fubnectit : In Translatione veteri ita non dicitur, fed: Maledicat eam qui maledixit diem, qui capturus eft grandem cetum. Porro hac verba vix und aut alterâ voculâ difcrepant ab iftis, que leguntur infra in Editione noftra Latina : Sed maledicat illi maledicens diei (illi) qui magnum cetum capturus eft. Rurfum infra, ad hoc Vulgate, cap. 4. V. 11. Tigris periit, hac addit: Translatione LXX. Interpretum nequaquam tigris dicitur, fed myrmicoleon periit. Hoc etiam vocabulum habetur in Editione Latina Hieronymi. Unde colligi poffe exiftimo Hieronymianam iftam Editionem, & Verfionem Latinam veterem, non hoc differre inter fe quòd und pofthabitá, & penitus repudiatá ab Hieronymo, altera prorfus nova pro veteri fubftituta fuerit; fed quòd Vetus ab ipfo reftituta fuerit, acceffionibufque quàm plurimis, petitis videlicet ex Editione Graca Hexaplari, locupletata fuerit, & ornata. Uno verbo cùm in Pfalmorum, tum in libri Job Editione Latina è Graco LXX. nihil aliud, proportione fervata, præftitiffe Hieronymum autumamus, quàm quod & ipfe feciffe fe dicit in corrigendis & emendandis IV. Evangeliis : Quæ, inquit, ne multùm à lectionis Latinæ confuetudine difcreparent, ita calamo temperavimus, ut his tantùm, quæ fenfum videbantur mutare, correctis, reliqua manere pateremur ut fuerant. Emendavit igitur duntaxat Hieronymus, correctionem adhibuit, non novum opus excudit: attamen Auguftinus epift. 71. al. 10. ad Hieronymum de hac emendatione IV. Evangeliorum perinde fcribit ac fi opus recudiffet, & novum planè effeciffet: Non parvas, inquit, Deo gratias agimus de opere tuo, quo Evangelium ex Græco interpretatus es, quia pene in omnibus nulla offenfio eft, cùm Scripturam Græcam contulerimus: liquet ergo, us jam diximus fupra, hujus verbi, interpretatus es, fignificationem ultra quàm id quod verifimile occurrit, trahi non debere, fed de correctione, vel acceffione plurimorum verficulorum facta in Job, intelligendam effe.

Ad alterum quod fpectat, videlicet utrùm plurima illa qua aberant ab Editione LXX. temporibus Origenis, vel etiam à Latina, Hieronymi atate; quaque diverfis illis temporibus ab utroque fuerant reftituta ex variis Interpretibus Gracis, ac imprimis ex Theodotione, ftellulifque fignata; an illa ipfa, inquam, five Græcè, five Latinè primitus exftiterint in utraque Editione; ita ut temporum decurfu fuerint elapfa, aut quoquomodo perierint: an verò à LXX. Interpretibus confultò ac de industria cuncta illa prætermiffa fuerint, nes Verfioni utrique primitiva, cùm Graca tum Latina, unquam fuerint intermifta; unde neceffe habuerit Örigenes cum Hieronymo, facta utriufque textus comparatione, diverfis fignis notare qua redundarent in uno, deeffent verò in altero, & vice versa? Pofteriorem fententiam, ut magis idoneam, ac difficultatibus minùs impeditam, amplectimur: nobis enim non fit verifimile ut tot & tanta ex libello uno fimul elapfa, deperdita fuerint: vel enim cafu & fortuitò id contigiffet, vel cogitatè & deditá operá: at neutrum vix aut ullo modo affeverari poteft; quorfum enim unius libri Job tam mala fors, tam difpar fortuna, pra cæteris Scripturarum libris, qui tantam jacturam non tulerunt ?

Præterea fi verficuli plufquam feptingenti de Gracis codicibus exciderunt, totidem & de Latinis eodem cafu, eademque fortuna excidiffe neceffe fuit, quod difficile captu eft: concludendum igitur eft perplures hujufmodi verficulos in uno Hebraico textu & folo fem per exftitiffe; à Greco verò, ut & à Latino nunquam non abfuiffe. Satis nequeo mirari, inquit Auguft. epift. 28. ad Hieron. fi aliquid adhuc in Hebræis exemplaribus invenitur quod tot Interpretes illius Linguæ peritiffimos fugerit. «Tanti defectus caufa, inquit Montfalconius nofter prelimin, in Hexap. c. 4. p. 37. fi augurari liceat, hinc petenda eft,

quòd tam obfcuri libri vertendi difficultate deterriti Interpretes, multa prætermiferint. » Nobis etiam apertè fuffragari videtur Hieronymus præfat. in lib. Job juxta Hebr. dicens : Omnia Veteris Inftrumenti volumina Origenes obelis, afterifcifque diftinxit, quos vel additos, vel de Theodotione fumptos Translationi antiquæ inferuit; probans defuiffe quod additum eft. Difcant igitur obtrectatores mei recipere in toto, quod in partibus fufceperunt, aut Interpretationem meam cum afterifcis fuis radere: neque enim fieri poteft, ut quos plura intermififfe confpexerint, non eofdem etiam in quibufdam erraffe fateantur, præcipuè in Job, cùi fi ea, quæ fub afterifcis addita funt, fubtraxeris, pars maxima voluminis detruncabitur ; & hoc duntaxat apud Græcos: cæterùm apud Latinos, ante eam Translationem, quam fub afterifcis & obelis nuper edidimus, feptingenti ferme, aut octingenti verfus defunt, ut decurtatus, & laceratus, corrofufque liber fœditatem fui publicè legentibus præbeat. His fanè nihil clarius & promptius in rem noftram adduci poteft. Nec enim multum movet quod ait Richardus Simon. l. 1. crit. Vet. Teft. c. 1. p. 5. & 6. Hieronymi textum eò loci fuiffe corruptum, legendumque effe, feptuaginta ferme, aut octoginta verfus, non feptingenti ferme, aut octingenti : « Neque enim, inquit, probabile eft librum « eum, qui verfibus mille nunc omnino conftat, octingentis verfibus caruiffe. Breviores porro « tunc erant hi verfus, nunc verò longiores funt. » Sed hic de fuo conjecturam facit Scriptor ille: conjectura autem, quæ nullâ, maximè his in rebus, nititur Mß. codd. auctoritate, nihil incertius. Ut ut hæc funt, librum iftum Hieronymus decurtatum, laceratum, & corrofum vocat. Deerant itaque plura in Editione LXX. que ab iifdem Interpretibus Gracis confultò fuerant prætermissa ; fi autem deerant in Graca, ita pariter & in Latina, que ex Graca tanquam rivus ex fonte proximè manavit. Quifquis igitur Verfionem antiquam libri Job, feu, ut aiunt, Italicam, perfequitur, illam, fi non puram putamque, qualis nempe publicè legebatur in Ecclefia ante Hieronymum, faltem ab ipfo emendatam &correctam habet in Editione illa quam denuo pervulgamus, modò tamen fecernantur illi verficuli omnes, quos Origenes addiderat ex Theodotione, aut aliis, quofque Hieronymus, Latinè poftea redditos, fua nova Editioni Latine attexuit.

es

Nihil hic diffimulabimus & obtegemus; confilium noftrum erat, idque diu nec parum arrifit nobis, fcilicet verficulos illos omnes afterifcis notatos ab Hieronymo in Editione Latina, fi non excludere penitus, faltem diftrahere, & ablatos de gremio in fubjectas Notas amandare. At, re confulta & explorata, non diu ac multùm hafitavimus quid facere deberemus: pigebat enim non modicum egregiam illam Editionem Hieronymi mutilare ac decurtare: mutato igitur confilio ac mente, quos primùm verficulos de ordine aliorum ac numero excerpferamus, ipfofmet derepente reftituendos, ac cæteris adnectendos effe judicavimus. Ne tamen illud eveniret, quod verebamur, ut verficuli illi plurimi confunderentur cum aliis, illos imprimi dissimili charactere, feu, ut vocant, Italico, curavimus. Itaque verfus illi omnes qui typis vulgaribus, vel ut aiunt, Romanis, videntur impressi, Versio nem antiquam Latinam referunt: qui verò eduntur characteribus Italicis, refpondent illis verficulis, qui ab Origene additi fuerant ex Theodotione in Editione Hexaplari LXX. quofque Hieronymus Latinè poftea reddidit, & inferuit Verfioni Latina, quam publicamus. Non autem pariter diftinguendos duximus illos, qui tam in Editione Latina, quàm in Hexaplis, fignantur obelis; quia licet verficuli ilii non habeantur in textu Hebraico, tamen reperiuntur apud LXX. Interpretes, perindeque in antiqua Editione Latina, à quibus proximè derivata eft. Si quis autem & iftos ab aliis diftinguere ac internofcere velit, confulat Hieronymianorum operum to. 1. nov. edit. in quo Latina ifta Jobi translatio à Martianao noftro tum primùm edita eft cum afterifcis & obelis, fcilicet è Mf. Majoris Monaft. de quo fupra. Obfervat tamen cruditus Editor nofter, fupradicta figna in hoc codice non folum interdum effe prætermiffa, fed etiam librarii incuria & ofcitatione, ita malè appofita effe, ut fæpe vix affignari queat quid fervandum fit, quidve tollendum; nec tantùm de afterifcis & obelis id affirmat Martianaus, fed etiam de punctis craffioribus inductis ad prafinienda vel reftringenda ea, que fub afterifcis & obelis pofita erant. Hanc autem confufionem ac perturbationem fuftulit ipfe, nofque poft eum, quantùm licuit; nec infeliciter quandoque id contigit nobis, maximè Hexaplorum ope, anno 1713. editorum ftudio & operá D. noftri Bernardi de Montfaucon. În his nempe accuratè notantur ea, quæ addita fuerunt ab Origene in libro Job ex Theodotione, aut aliis Interpretibus Græcis, pramiffis etiam afterifcis: nec plus in hoc opere perficiendo lucis obtulit, quàm Colbertinus codex unus, in quo non tantùm additamenta illa reperiuntur afterifcis fignata, fed etiam Interpretis nomen, & verficulorum adjunctorum numerus, ita fcilicet, in . oi s'. id eft, hi sex verficuli ex Theodotione, vel in ☺. oi 17. id eft, ex Theodotione tredecim verficuli, & fic de aliis. In Editione autem Latina Hieronymi, fingulis id genus verficulis finguli Sepe præponuntur afterifci, v. g. cap. 21. Y. 33. hoc modo: Dulces ei fuerunt lapilli torrentis, & poft cum omnis homo fequitur, & ante eum innumerabiles: qui tres

[ocr errors]

είχοι, so, feu commata, nonnifi unum verfum conficiunt in Vulgata noftra: unde fit ut pratermittantur fæpe in Mf. codice puncta duo craffiora in fine verficulorum illorum, facile fuppleri queant ab intelligenti lectore, ope afterifcorum proximè fubfequentium.

SUMMA CAPITA LIBRI JOB,

è Vulgatis Bibliis deprompta, deficientibus aliis quæ Verfioni antiquæ refpondeant.

CAP. I. Job fanctus & dives, pro filiis viciffim con

vivia celebrantibus Domino facrificat: cujus poffeffiones petenti fatana Dominus diripiendas exponit; per quem perditâ omni illius fubftantia, interemptifque filiis, ipfe cum fignis maftitie patiens, in Dei laudes prorumpit. CAP. II. Satanas, obtenta à Deo facultate, percutit Job ulcere peffimo; cui etiam propria uxor infultat: tres autem ipfius amici eum vifitantes, feptem diebus compatientes, in terra cum eo taciti fedent.

CAP. III. Job maledicit diei nativitatis fue prafentique vita, oftendens à quot malis liberatur qui hac luce ftatim privatus eft.

CAP. IV. Eliphaz arguit Job impatientia; quòdque
propter peccata fua flagelletur à Deo, qui inno-
centi adverfa non immittit.

CAP. V. Eliphaz rurfum arguit Job iniquitatis, quòd
nemo fine culpa fua à Deo puniatur : ideoque hor-
tatur Job ut ad Deum convertatur, & ita cuncta
fore illi profpera pollicetur, ac divine providen-
tia opera circa creaturas extollit.
CAP. VI. Oftendit Job fe longè graviora pati quàm
meritus fit, conquerens fe ab amicis deferi, gra-
viter arguens & hos tres qui ad fe venerant; ac
fe quoque patienter audiri petit.

CAP. VII. Job humana vita fuafque calamitates va-
rias explicat, nec reditum fibi fore verifimilem
ad prafentis vita felicitatem: petit quoque à Deo
liberari à miferiis, admirans Dei erga miferum
hominem providentiam.

CAP. VIII. Baldad Job de impio fermone arguit, &
eum ut ad Deum melioremque vitam fe convertat
bortatur, atque ita fore omnia illi feliciora promit-
tit: explicat etiam quàm fit vana fpes hypocritarum,
afferens Deum bonis bona, & malis mala tan-
tùm tribuere,

CAP. IX. Homo, inquit Job, comparatus Deo non
poteft juftificari: divina potentia ac fapientia ma-
gnitudo oftenditur, ut nemo ei refiftere aut refpon-
dere valeat: porro Deus & impium percutit & in-
nocentem: fuam quoque innocentiam contra amicos
tuetur, commemorans fuam afflictionem.
CAP.X. Job fuam afflictionem lamentatur, illius cau-
fam à Deo inquirens: quam oftendit non fuille
fuam malitiam, neque Dei ignorantiam, qui
creatum à fe hominem exactè novit ; rurfumque
propter pœnarum exuberantiam plangit fe natum.
CAP. XI. Sophar iniquè afferit Job propter multa ip-
fius peccata, que recenfet, fuisse à Deo percuffum,
oftendens Deum incomprehenfibilem: refipifcenti ta-
men Job feliciffima quaque pollicetur.
CAP. XII. Job, ut amicorum confundat jactantiam,
afferit neminem ignorare Dei potentiam ac fapien-
tiam ex creaturarum gubernatione, quarum ftatus
pro fuo variat arbitrio.

CAP. XIII. Job amicos fuos ex ipforum verbis confu-
tans, à Deo arguendos afferit; fuam quoque juf-
titiam ac patientiam contra amicos tuetur, qua-
rens à Deo propter que peccata tam graviter affli-

gatur.

CAP. XIV. Job, confiderata fragilitate humana, ad-
miratur Dei in hominem providentiam, quòd poft
hanc vitam exfpectet aliam, & corporum vatici
natur refurrectionem.

CAP. XV. Eliphaz Job arguit jactantia, impatien-
tia, & blafphemia in Deum apud quem dicit
neminem mundum inveniri, defcribens impiorum
ac hypocritarum maledictionem.
CAP. XVI. Job amicorum auctoritate commotus, do-
lorem fuum plangit, calamitatis magnitudinem of-
tendens, feque pati citra iniquitatem, cujus con-
fcium effe Deum afferit.

CAP. XVII. Job ex afflictionis fua magnitudine fibi
hic nihil præter mortem reftare contendit ; & ami-
cos præfentem tantùm remunerationem ftatuentes
infipientia arguens, ipfe futuram requiem prafto-

latur.

CAP. XVIII. Baldad arguens Job jactantiæ & impa-
tientie, defcribit impiorum maledictiones, ut
fuam contra Job fententiam ftatuat, nempe ipfum
tantùm propter peccata fua puniri.

CAP. XIX. Job crudelitatis amicos arguens, se à
Deo flagellari dicit immeritò, oftendens afflictionis
acerbitatem, & fe ab amicis deftitutum's ac fu-
per futura refurrectione fe ipfum confolatur.
CAP. XX. Sophar verbis Job motus, correptionem ip-
fius fe dicit auditurum; & que fit apud Deum pars
impii, multis verbis profequitur.

CAP. XXI. Job patienter ab amicis audiri poftulans,
caufam inquirit, quare impiorum nonnulli in finem
ufque vita profperentur, alii contrà adverfis ca-
dantur: & refpondet, impium in diem perditionis
à Deo fervari, falfam amicorum confolationem
per hoc convellens.

CAP. XXII. Eliphaz arguit Job immifericordia in
pauperum oppreffione, & aliorum facinorum; of-
tendens ipfum de divina providentia non rectè fen-
tire, ac pænitenti bona promittens.
CAP. XXIII. Job divinum judicium humiliter invo-
cans, oftendit fe non puniri propter peccata fua,
rectèque fentire de providentia Dei incomprehenfi-
bilis, omnia pro fua voluntate facientis.
CAP. XXIV. Job, ut reclè fe fentire oftendat de divi-
na providentia, dicit Deo nota effe tempora; &
hominum varias recenfet iniquitates, ab ipfo pu-

niendas.

CAP. XXV. Baldad ex Dei fublimitate, & hominis humilitate, negat hominem Deo comparatum juftificari poffe.

CAP. XXVI. Job dicit nullum Deo ab homine auxi

lium præftari poffe, Dei incomprehenfibilem poten-
tiam ex ipfius operibus demonftrans.

CAP. XXVII. Job perpetuò conftans in fui juftifica-
tione, rejectà amicorum calumniâ, oftendit quo-
modo impii ex præfentis vita brevi profperitate in
mortem rapiantur à Deo ad fupplicia.
CAP. XXVIII. Job fapientiam oftendit auro longè effe
præftantiorem, tum origine tum rei dignitates Deo
autem perfpecta effe quaque occultiffima nature

[blocks in formation]

CAP. XXXI. Job, ut de amicorum calumnia fe purget, fummum judicem innocentia fua teftem invocans, fuas enarrat virtutes.

CAP. XXXII. Job. filentio amicis impofito, arguitur unà cum illis infipientiæ ab Eliu, qui fuam jactat fapientiam.

CAP. XXXIII. Eliu ex fermonibus Job oftendere nititur eum non effe juftum, docens quomodo Deus homini loquatur ut erudiat & increpet, ac refipifcenti propitietur.

CAP. XXXIV. Eliu rurfum ex verbis Job accufat eum blafphemia aliorumque criminum, aquitatem oftendens divini judicii, ejus quoque potentia & notitia cuncta fubeffe.

CAP. XXXV. Eliu, colligens Job dixiffe Deo non placere quod rectum eft, oftendit non Deo, fed homini & pietatem prodeffe, & impietatem obesse. CAP. XXXVI. Eliu aquitatem divini judicii tue

tur, qui percutit ut erudiat, loquitur ut ad fe redeant, redeuntes à flagellis liberat : hortatur itaque Job ad refipifcentiam, promittens cuncta profpera.

[ocr errors]

CAP. XXXVII. Eliu ex mirabilibus Dei operibus declarat Dei fapientiam, potentiam ac juftitiam, &infcrutabile judicium ipfius: quibus vult Job de traxiffe.

CAP. XXXVIII. Deus arguit Job, oftendens ex conditis à fe operibus non poffe illum divinam potentiam ac fapientiam comprehendere.

CAP. XXXIX. Deus ipfi Job oftendit mirabilia opera fua in ibicibus, onagro, rhinocerote, ftruthione, equo, & aquilas arguens eum quòd cum ipfo contendere voluerit: quibus Job commotus, agnofcit Se temerè locutum.

CAP. XL. Deus arguens Job quòd vifus fit juftitia ipfius detraxiffe, oftendit ei fuam potentiam in Behemoth & Leviathan. filentium ei imponens. CAP. XLI. Malitia Behemoth arguitur juxta illius membra, duritiam, & fuperbiam.

CAP. XLII. Agnoscit Job se infipienter locutum, & à Domino prafertur amicis, ac pro illis orat, duplicia recipiens eorum que amiferat ; tandemque plenus dierum in pace quievit.

Ex Mf. cod. Ma- 1. joris Monaft. annor. circ. 600. edito to. I. nova edit. Microu

[blocks in formation]

Oмo quidam erat in regione
Aufitide, nomine Job: erat ho-
mo ille verax, fine crimine, juf-
tus, Dei cultor, abftinens fe ab
omni re mala.

2. Habuit autem feptem fi-
lios, & tres filias.

3. Et erant pecora ejus multa nimis: oves feptem millia, cameli tria millia, juga boum quinquaginta, & afina gregales quingentæ, & minifterium copiofum nimis ; & opera magna erant ei fuper terram : & erat homo ille nobilis de filiis Orientis.

4. Convenientes autem filii ejus ad invicem, faciebant convivium quotidie; convocatis fecum fororibus fuis, ut fecum vefcerentur & biberent.

ille verax,

I.

VULGATA NOVA.

2

IR erat in terra Hus, nomine Job, & erat vir ille fimplex, & rectus, ac timens Deum, & recedens à malo.

2. Natique funt ei septem filii, & tres filiæ.

3. Et fuit pofleflio ejus, feptem millia ovium, & tria millia camelorum, quingenta quoque juga boum, & quingentæ afinæ, ac familia multa nimis eratque vir ille magnus inter omnes Orien tales.

4. Et ibant filii ejus, & faciebant conviviam per domos, unufquifque in die fuo. Et mittentes vocabant tres forores fuas, ut comederent & biberent cum eis.

NOTE AD VERSIONEM

、,

V. I. Similiter habetur in Græco, præter hoc, roμce
'IC, pro nomine Job, mox addita conjunctione
.Sic
etiam apud Ambrof. 1. 1. Hex. col. 14. a. Homo erat in
Aufitide regione, cui nomen Job. Hieron. verò in Jer. 25.
to. 3. col. 648. f. conftanter hab. ut fup. Homo quidam
erat in regione Aufitidi, nomine Job: fimiliter l. 1. contra
Pelag. to. 4. col. 489. f. additis tamen his : Et erat homo
fine crimine, verus Dei cultor, &c. & ad
Algaf. quæft. 8. to. 4. col. 201. f. fic: Erat ille homo ve-
rus, immaculatus, juftus, Dei cultor, recedens ab om-
ni opere malo. Cypr. 1. de op. & eleem. p. 243. b. Job ho-
mo verus, 5 juftus: & 1. de mortal. ita, fi Nobilio fides:
Homo fine querela, verus Dei cultor. Cæleftius Pelag. ap.
Mar. Mercat. Garnerii: Erat vir habitans in regione Auf-
tide, nomine Job, verax, fine crimine, juftus, Dei cultor,
abftinens fe ab omni re mala. Auct. 1. de promiff. apud
Profp. p. 106. d. Vir juftus, ac fine querela. Gr. äμμT-
7ος, δίκαιος.

.2. Cypr. fimiliter I. de op. & eleem. p. 243. b. Ha-
buit filios feptem, & filias tres. Græc. 'Eyeverlo de dUTW
VioÌ ETTα, & Juɣatépes tpeïs. Nati funt autem ei filii fep-
tem, filia tres.

. 3. Duæ voces istæ, multa nimis, quæ obelo notantur in edit. Lat. absunt à Græco, ficut ab Hebraico contextu : fubinde in eodem Græco, loco quinquaginta, legitur @elaxínia, quingenta, abfque feq. &, quod tamen re

ANTIQUA M.

2

tinent edd. Ald. & Compl. mox ita, Juxe ovos pop-
des, i. e. femina afine pafcuales, vel in pafcuis degentes,
loco afina gregales; paulòque poft, womy opórea, mul-
tum valde, pro copiofum nimis; & in fine, Tav apo viníu
avalonar, inter eos qui à folis ortu, loco de filiis Orientis■
In Cat. Græc. PP. in Job legitur ex Chryfoft. hæc verba,
minifterium multum valde, abeffe ab Hebraico : Quoniam
verò, inquit, obelisco notatur illud, ministerium multum
valde, fciendum eft, quæ obelisco fignantur, in Hebraico nom
baberi, verùm perfpicuitatis causà à LXX. pofita effe. Sed
mendum hîc fufpicor in Chryfoftomi codice, fiquidem ver-
ba ista, vaavudda rabba meod, etiamnum leguntur in fon-
te Hebraico. Lapfus fortè contigit incuria librarii, qui
obelum præfixit his, minifterium multum valde
> quem
paulò ultra transferre debuerat, nempe ante ifta fubfeqq.

opera magna erant ei fuper terram, quæ in folo leguntur Græco. Apud Auguft. etiam annot. in Job, to. 3. part. 1. col. 625. a. exftant: opera magna erant ei fuper ter

[blocks in formation]
« ZurückWeiter »