Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

Charles-Auguste, cardinal de Reisach, Christian-Gustave, baron de Berckheim, François Charles Rosshirt.

C'est pourquoi, attendu que les pactes et accords de cette convention ont été dans tous et chacun de leurs points, clauses, articles et conditions, approuvés, confirmés et ratifiés tant par nous que par le Sérénissime prince Frédéric, grand-duc de Bade, et attendu que le très-haut prince lui même a instamment demandé que pour leur plas ferme maintien, nous y ajoutions la forme de la garantie (?) apostolique, et que nous interposions une plus solennelle autorité et un décret, nous, dans notre pleine confiance que le Seigneur daignera répandre les dons les plus abondants de sa divine grace sur nos soins et le zèle que nous avons mis à régler les affaires de l'église dans le grand-duché de Bade, avec pleine connaissance et même délibération de notre part, de la plénitude de notre pouvoir apostolique, nous approuvons, ratifions et acceptons par les présentes les susdites conventions, chapitres, pactes, concordats et concessions, leur donnons la force et l'efficacité de la garantie et de la confirmation apostolique ; et quant aux articles et engagements qu'ils contiennent, nous promettons, en ce qui nous louche, nous et le Saint-Siége, de les remplir sincèrement et avec une fidélité inviolable, et nous nous y engageons tant en notre nom qu'au nom de nos successeurs.

Nous adressant, avec la plus vive sollicitude, à notre vénérable frère l'archevêque de ce même grand-duché et à tous les autres catholiques, tant ecclésiastiques que laïques qui l'habitent, nous les

Christianus Gustavus

Carolus Augustus Card. de Reisach. liber Baro de Berckheim - Franciscus Carolus Rosshirt. Itaque cum hujusmodi Conventionis pacta et concordata in omnibus et singulis punctis, clausulis, articulis et conditionibus tum a Nobis, tam a Serenissimo Principe Federico Magno Badarum Duce fuerint approbata, confirmata et ratificata, et cum ipse Celsissimus Princeps enixe efflagitaverit, ut pro firmiori eorum subsistentia, robur Apostolicae firmitatis adjiceremus, ac solemniorem auctoritatem, et decretum interponeremus, Nos in Domino plane confidentes fore, ut pro sua misericordia has Nostras curas et studia ad componendas in Magno Badarum Ducatu ecclesiasticas res intenta uberrimus divinae suae gratiae donis prosequi dignetur, ex certa scientia, et matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine supradictas Conventiones, Capitula, Pacta, Concordata, et Concessiones tenore praesentium approbamus, ratificamus, et acceptamus, illisque Apostolici muniminis, et firmitatis robur atque efficaciam ajungimus, omniaque in iis contenta, et promissa sincere, et inviolabiter ex Nostra et Sanctae Sedis parte adimpletum et servatum iri tam Nostro, quam Successorum Nostrorum nomine promittimus ac spondemus.

Majori autem qua possumus contentione etiam atque etiam monemus, et hortamur tum Venerabilem Fratrem in eodem Magno Ducatu Archiepiscopum, tum alios omnes Catholicos seu ecclesiasti cos, seu laicos viros in illo Magno Ducatu degentes, ut unusquisque

avertissons et exhortons dans le Seigneur, de faire observer scrupuleusement et avec soin, en ce qui les concerne, les décrets ci-dessus émanés de nous pour la plus grande gloire de Dieu, pour l'utilité de la sainte église et le salut des âmes; de mettre ensemble toutes leurs pensées, tous leurs soins, leurs conseils, leurs efforts à ce que la pureté de la doctrine catholique, l'eclat du culte divin, la splendeur de la discipline ecclésiastiqué, l'observance des lois de l'église, enfin, l'honnêteté des mœurs brillent chaque jour d'un plus vif éclat.

Nous ajoutons que les présentes lettres ne pourront jamais être déclarées subreptices et obreptices, ou nulles, ou faire contre notre intention, ou entachées de quelque autre défaut, quelque grand et imprévu qu'il soit, mais qu'ils sont et seront constamment solides, valables et efficaces, qu'elles obtiennent leurs effets pleins et entiers, et doivent être inviolablement observées, tant que les conditions et conventions exprimées dans ce concordat subsisteront. Nonobstant les constitutions et dispositions apostoliques et syndicales, soit provinciales, soit universelles, émanées de conciles généraux,nonobstant nos règles et celles de la chancellerie apostolique, surtout la perpétuité du droit en question; nonobstant les fondations d'églises quelles qu'elles soient, de chapitres et autres établissements pieux, mème corroborés par confirmation apostolique, ou toute autre autorité légitime; nonobstant les priviléges accordés et les lettres apostoliques cédées, confirmées, renouvelées, en quelque manière que ce soit ; enfin, nonobstant tout ce qui pourroit être contraire à toutes ces choses en général, et à chacune d'elles en particulier, prenant leur pro sua parte omnia praemissa, et pacta ad majorem Dei gloriam, christiani nominis decus accurate servent, ac summo studio corum omnes curas, cogitationesque semper in id conferant, ut catholicae doctrinae puritas, ac divini cultus nitor, et ecclesiasticae disciplinae splendor, et Ecclesiae legum observantia, morumque probitas, honestas, et christianae pietatis ac virtutis amor, et opera quotidie magis refulgeant.

Decernentes easdem praesentes Litteras nullo unquam tempore de subreptionis et obreptionis aut nullitatis vitio vel intentionis Nostrae, aut alio quocumque, quamvis magno, aut inexcogitato defectu notari, aut impugnari posse, sed semper firmas, validas, et efficaces existere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, et inviolabiter observari debere, quousque conditiones el pacta in Tractatu expressa serventur. Non obstantibus Apostolocis et Synodalibus, Provincialibus et Universalibus Conciliis. editis generalibus Constitutionibus et Ordinationibus, ac Nostris et Cancellariae Apostolicae reguljs, praesertim de jure quaesito non tollendo nec non quarumcumqe Ecclesiarum, Capitulorum, aliorumque Piorum Locorum fundationibus, etiam confirmatione Apostolica, vel quavis firmitate alia roboratis, privilegiis quoque, Indultis, et Litteris Apostolicis in contrarium quomodolibet concessis, confirmatis, et innovatis, ceterisquae contrariis quibuscumque. Quibus omnibus et singulis illorum tenores pro expressis, et ad verbum insertis habentes,

teneur pour expresse et pour verbalement écrite, demeurant d'ailleurs valides et inviolables, nous dérogeons spécialement et expressément, en ce qui concerne les clauses ci-dessus énoncées. En outre, comme il seroit difficile que les présentes lettres fussent portées dans tous les lieux où elles doivent faire foi, en vertu de la même autorité apostolique, nous décrétons et ordonnons que la copie même imprimée, revêtue toutefois de la signature du notaire public et du sceau d'une personne constituée en dignité ecclésiastique, obtienne une foi entière, comme si les présentes lettres étoient exhibées et mon trées. Et de plus, nous déclarons nulle et sans force, toute atteinte portée aux présentes par qui que ce soit, au nom d'une autorité quelconque, sciemment ou par ignorance. Qu'il ne soit donc permis à per sonne absolument de violer cet acte de notre concession,approbation, ratification, acceptation, monition, exhortation, décret, dérogation, ordre et volonté, ou de s'y opposer témérairement. Que si quelqu'un avoit assez de présomption pour oser l'entreprendre, qu'il sache qu'il encourra l'indignation du Dieu tout-puissant et de ses bienheureux apôtres Pierre et Paul.

Donné à Rome,près Saint-Pierre, l'an de Notre Seigneur mil-huit-centcinquante-neuf, le dix des calendes d'octobre (22 septembre), de notre pontificat le quatorzième.

Le Prodataire,

V. CARD MACCHI.

illis alias in suo robore permansuris, ad praemissorum effectum dumtaxat, specialiter, et expresse derogamus.

Insuper quia difficile foret praesentes Litteras ad singula, în quibus de eis fides facienda fuerit, loca deferri, eadem Apostolica Auctoritate decernimus et mandamus, ut earum transumptis etiam impressis, manu tamen publici Notarii subscriptis, et sigillo alicujus personae in Ecclesiastica dignitate constitutae munitis, plena ubique fides adhibeatur, perinde ac si praesentes Litterae forent exhibitae vel ostensae. Et insuper irritum quoque et inane decernimus, si secus super his a quoquam quavis auctoritate scienter vel ignoranter contigerit attentari.

Nulli ergo omnino hominum liceat hanc paginam Nostrae concessionis, adprobationis, ratificationis, acceptationis, promissionis, sponsionis, monitionis, hortationis, decreti, derogationis, statuti, mandati, voluntatis infringere, vel ei ausu temerario contraire. Si quisautem hoc attentare praesumpserit, indignationem Omnipotentis Dei, ac Beatorum Petri el Pauli Apostolorum Ejus se noverit incur

surum.

Datum Romae apud Sanctum Petrum anno Incarnationis Dominicae Millesimo Octingentesimo Quinquagesimo Nono Decimo Kalendas Octobris Pontificatus Nostri Anno Decimoquarto.

MARIUS CAR. MATTEI PRO-DAT. V. CAR. MACCHI
Visa de Curia Dominicus Bruti.

Loco + Plumbi

I Cugnonius.

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small]

Litteræ professorum Loruniensium ad S. Congregationem Indicis, scriptæ die 1 februarii an. 1860.

EMINENTISSIMO CARDINALI DE ANDREA SACRAE
CONGREGATIONIS INDICIS PRAEFECTO, ETC.

EMINENTISSIME PRINCEPS,

Quum viris catholicis nihil antiquius esse debeat quam ut ad mentem Sedis Apostolicæ sententias suas exigant, nos infrascripti, in Universitate Catholica Lovaniensi Professores, controversiam, quæ de rationis humanæ vi nativa non sine aliquo animorum æstu in Belgio nostro nunc agitatur, ad arbitrium Sacræ Indicis Congrationis conferendam duximus; et foret nobis hoc sane quam gratissimum, Eminentissime Princeps, si Sacra Congregatio respondere dignaretur ad nonnullas quæ ad præsentem controversiam pertinent quæstiones. Quas antequam proponamus, pauca præfari nobis liceat.

Rationalistæ, quod te non latet, Eminentissime Princeps, ut divinam Revelationem radicitus evellant, magno conatu studioque id agunt, ut veritatum omnium, præsertim earum ex quibus constat Religio naturalis, notitiam manare ostendant, veluti e suo fonte, ex absoluta et omnino independenti mentis humanæ vi et, ut ajunt, spontaneitate. Itaque fingunt, primævos homines principio quidem instar muti pecoris sylvestrem egisse vitam, at sensim sensimque, ope solius rationis sua sponte sese evolventis, et sermonem invenisse et civilem societatem condidisse, denique et cultum quemdam religiosum excogitasse atque intituisse. Hanc porro primam religionem, utpote pla.. ne rudem atque imperfectam, non aliud quidem fuisse docent nisi cras sam quamdam,ut ajunt, Fetichismi formam, quam deinceps tamen homines, sicut litteras, artes, scientias, aut quodvis aliud humanum inventum, cogitando et ratiocinando perfecerint. Hinc comminiscuntur, apud Indos, Ægyptios, Græcos cæterosque populos antiquos varias apparuisse Polytheismi formas, quæ progressu temporis perpetuo perfectiores evaserint, ac totidem veluti gradus exstiterint, per quos homo altiorem illam Religionis formam, quæ Christiana vocatur, tandem fuerit assecutus. Atque ita sacralissimam nostram Reli

gionem pro nobiliore quodam humani ingenii fœtu habent, ideoque et humanae rationis judicio atque dominio eam subjiciunt, eamdemque hujus unius rationis ope continuo quodam ac necessario progressu in dies ulterius perficiendam esse declarant.

Atque haec est, Eminentissime Princeps, theoria illa quae sub specioso nomine progressus continui in variis incredulorum scholis hodiedum docetur; atque inde haec doctrina, tamquam teterrima quaedam pestis, longe lateque serpit atque grassatur.

In impia autem illa et exitiosa doctrina refellenda plerique ex recentioribus inter Catholicos apologetis jam statim illud negant, scilicet rationem humanam pollere absoluta illa ac penitus independenti vi sive spontaneitate, cui Rationalistae Religionis originem acceptam referunt; at docent e contra variisque argumentis ab experientia ductis probant, hominem, ut nunc nascitur, praeter internam illam suae rationis vim nativam, indigere externo aliquo intellectuali auxilio, ut obtineat eum rationis usum, qui illı sufficiat, ut ad distinctam Dei notitiam et veritatum moralium cognitionem ope unius suae rationis pervenire possit.

Hanc vero de indigentia externi alicujus intellectualis auxilii sententiam, cui quam plurimi e praestantissimis apologetis catholicis hodiedum subcribunt, ad pravum sensum detorserunt nonnulli Galfiae scriptores, quos Traditionalistas appellant. Docent scilicet Traditionalistae illi, nullam veritatum metaphysicarum et mo ralium ideam menti humanae a Deo inditam esse; ac mentem humanam habere videntur pro animi vi sive virtute mere passira, docentes primam illarum veritatum ideam et cognitionem ex sola institutione externa, veluti ex unico fonte, in mentem influere, hominemque illarum veritatum notitiam eo fere modo acquirere quo factum aliquod historicum ex aliorum testimonio discere sole

mus.

Ex horum igitur sententia testimonium Dei revelantis, quod ope continuae traditionis servatum et in omnes populos propagatum sit, pro unico fonte et principio cognitionis veritatum Religionis naturalis sit habendum. Et fuere quoque nonnulli qui asserere non dubitarunt, fieri non posse ut homo illis ordinis naturalis veritatibus, quales sunt existentia Dei et animae humanae immortalitas, cum certitudine assensum praebeat, nisi prius divinae Revelationi fidem adhibuerit ; et sententiam sententiae suae oppositam erroris insimularunt Rationalistarum et Semipelagianorum.

Hanc vero Traditionalistarum doctrinam Professores Lovanienses, tum in suis praelectionibus, tum etiam in variis suis scriptis, tamquam falsam perpetuo improbarunt; et ad eam refellendam, inter alia, haec monere solent :

1 Videri, secundum illam Traditionalistarum doctrinam, omnem veritatum ordinis naturalis cognitionem revocari ad actum fidei, atque ita tolli essentialem illam quae exstat inter fidem et rationem differentiam. Atqui, rationis usus (uti monuit Sacra Indicis Congregatio) præcedit fidem, et ad eam hominem ope Revelationis et gratiæ conducit.

« ZurückWeiter »