CODE XII. AD MAECENATEM. Nolis olis longa ferae bella Numantiae, Nec dirum Hannibalem, nec Siculum mare Nec saevos Lapithas, et nimium mero Saturni veteris: tuque pedestribus Me dulces dominae Musa Licymniae Fidum pectus amoribus: Quam nec ferre pedem dedecuit choris, Num tu, quae tenuit dives Achaemenes, Plenas aut Arabum domos; Dum flagrantia detorquet ad oscula Cervicem, aut facili saevitia negat, Quae poscente magis gaudeat eripi, Interdum rapere occupet? ODE XIII. IN ARBOREM. Ille et nefasto te posuit die, Quicumque primum et sacrilega manu Perniciem, opprobriumque pagi. Illum et parentis crediderim sui Fregisse cervicem, et penetralia Hospitis: ille venena Colcha, Et quidquid usquam concipitur nefas, Te triste lignum, te caducum In domini caput immerentis. Quid quisque vitet, nunquam homini satis Miles sagittas, et celerem fugam Parthi; catenas Parthus, et Italum Vis rapuit, rapietque gentes. Sedesque discretas piorum, et Aeoliis fidibus querentem Sappho puellis de popularibus; Dura fugae mala, dura belli. Vtrumque sacro digna silentio Pugnas, et exactos tyrannos Densum humeris bibit aure vulgus. Quid mirum? ubi illis carminibus stupens Demittit atras bellua centiceps Aures, et intorti capillis Eumenidum recreantur angues: Quin et Prometheus, et Pelopis parens Nec curat Orion leones, Aut timidos agitare lyncas. ODE XIV. AD POST V MV M. Eheu! fugaces, Postume, Postume, Afferet, indomitaeque morti. Non, si trecenis, quotquot eunt dies, Plutona tauris; qui ter amplum Geryonen, Tityonque tristi Compescit unda, scilicet omnibus, Sive inopes erimus coloni. Corporibus metuemus Austrum: Visendus ater flumine languido Cocytus errans, et Danai genus Infame, damnatusque longi Sisyphus Aeolides laboris. Linquenda tellus, et domus, et placens Vxor; neque harum, quas colis, arborum Te, praeter invisas cupressos, Vlla brevem dominum sequetur. |