Pluraque felices mirabimur: ut neque largis Aquosus Eurus arva radat imbribus, Pinguia nec siccis urantur semina glebis; Vtrumque Rege temperante Caelitum. Non huc Argoo contendit remige pinus, Neque impudica Colchis intulit pedem: Non huc Sidonii torserunt cornua nautae, Laboriosa nec cohors Vlysseï: Nulla nocent pecori contagia; nullius astri ODE XVII. IN CANIDIAM. H. Iam iam efficaci do manus scientiae, Supplex et oro regua per Proserpinae, Alitibus, atque canibus homicidam Hectorem, Heu! pervicacis ad pedes Achilleï. Setosa duris exuere pellibus Laboriosi remiges Vlysseï, Volente Circe, membra: tunc mens, et sonus Relatus, atque notus in vultus honor. Tuis capillus albus est odoribus. Nullum a labore me reclinat otium: Vrget diem nox, et dies noctem; neque est Ergo negatum vincor ut credam miser, Caputque Marsa dissilire naenia. Quid amplius vis? O mare, o terra! ardeo, Quantum neque atro delibutus Hercules. Nessi cruore, nec Sicana fervida Virens in Aetna flamma. Tu, donec cinis ́ Iniuriosis aridus ventis ferar, Cales venenis officina Colchicis. Quae finis? aut quod me manet stipendium? Centum iuvencos, sive mendaci lyra Et tu (potes nam) solve me dementia, Tibi hospitale pectus, et purae manus; Cruore rubros obstetrix pannos lavit, Si tardiora fata te votis manent? Vectabor humeris tunc ego inimicis eques, Meaeque terra cedet insolentiae. An, quae movere cereas imagines, Vt ipse nosti curiosus, et polo Deripere lunam vocibus possum meis, |