Die Ultramontanocommunisten: eine griechishe Komödie

αἰβοῖ ἀλλ ἀλλὰ ἂν ἀπὸ ἆρ ἄρτι ἄρχειν αὐτὸς βροτῶν γὰρ γε δὲ δεῖ δεῦρο δὴ δῆτ δῆτα διὰ δοκεῖ ἐγὼ εἰ εἶναι ἐκ ἐμοὶ ἐν ἔνδον ἐξ ἐς ἐς κόρακας ἐστι ἔχει ἔχειν ἡμεῖς ἡμῖν ἦν ἦρος θεὸς θεοῦ θεῷ ἰοὺ ἰοὺ Ἱππίαν ΙΠΠΙΑΣ καὶ τὰς καὶ τοῖς καὶ τῶν κακὸν καλεῖς καλῶς κἂν κλοπῆς ΚΝΑΚΙΑΣ Κνακίου κόρακας κοσμοπολιτῶν κρατεῖ κυριακῆς μᾶλλον μὲν μὴ μισθὸν μοι νῦν ὁ πατὴρ οἱ οἰκίας οἷς ὁμοῦ ὅμως ὃν ὅπου ὅπως ὀρθῶς ὃς ὅτι οὐ οὐ γὰρ οὐδ οὐδὲ οὐδὲν οὐκ οὖν οὗτος οὐχ ΠΑΙΔΕΣ πανταχοῦ παππικῶν παρὰ πᾶς πάτρας ΠΑΥΣΙΑΣ περὶ ΠΙΣΙΑΣ Πισίου πολιτῶν ποῦ πρὶν πρὸ πρὸς πῶς σοι σὺ σὺ δὲ σὺν τὰ ταῖν ταῖς ταῦτα τάχ τῇ τὴν τῆς τί τίς τὸ πᾶν τοῖν τοῖς τοῖσι τὸν τὸν νοῦν τοῦ τοὺς τοῦτ τοῦτο τῷ Φειδίαν ΦΕΙΔΙΑΣ φιλεῖ χελιδόνας ΧΟΡΟΣ ὦ πάτερ ὢν ὡς ὥσπερ ὥστε