ODE XII. AD MAECENATEM. Nolis longa ferae bella Numantiae, Nec dirum Hannibalem, nec Siculum mare Nec saevos Lapithas, et nimium mero Saturni veteris: tuque pedestribus Me dulces dominae Musa Licymniae Fidum pectus amoribus: Quam nec ferre pedem dedecuit choris, Num tu, quae tenuit dives Achaemenes, Plenas aut Arabum domos; Dum flagrantia detorquet ad oscula Gervicem, aut facili saevitia negat, Quae poscente magis gaudeat eripi, Interdum rapere occupet? ODE XIII. IN ARBOREM. Ille et nefasto te posuit die, Quicumque primum et sacrilega manu Perniciem, opprobriumque pagi. Illum et parentis crediderim sui Fregisse cervicem, et penetralia Sparsisse nocturno cruore Hospitis: ille venena Colcha, Et quidquid usquam concipitur nefas, Te triste lignum, te caducum In domini caput immerentis. Quid quisque vitet, nunquam homini satis Cautum est in horas. Navita Bosporum Poenus perhorrescit, neque ultra Caeca timet aliunde fata; Miles sagittas, et celerem fugam Vis rapuit, rapietque gentes. Sedesque discretas piorum, et Sappho puellis de popularibus; Dura fugae mala, dura belli. Vtrumque sacro digna silentio Pugnas, et exactos tyrannos Densum humeris bibit aure vulgus. Quid mirum? ubi illis carminibus stupens Demittit atras bellua centiceps Aures, et intorti capillis Eumenidum recreantur angues: Quin et Prometheus, et Pelopis parens Nec curat Orion leones, Aut timidos agitare lyncas. ODE XIV. AD POST V MV M. Eheu! fugaces, Postume, Postume, Labuntur anni; nec pietas moram Afferet, indomitaeque morti. Non, si trecenis, quotquot eunt dies, Plutona tauris; qui ter amplum Geryonen, Tityonque tristi Compescit unda, scilicet omnibus, Sive inopes erimus coloni. Frustra cruento Marte carebimus, Corporibus metuemus Austrum: Visendus ater flumine languido Cocytus errans, et Danai genus Infame, damnatusque longi Sisyphus Aeolides laboris. Linquenda tellus, et domus, et placens Vxor; neque harum, quas colis, arborum Te, praeter invisas cupressos, Vlla brevem dominum sequetur. |