Omnes eodem cogimur: omnium Sors exitura, et nos in aeternum ODE IV. AD XANTHIAM PHOCEVM. Ne e sit ancillae tibi amor pudori, Xanthia Phoceu: prius insolentem Serva Briseis niveo colore Movit Achillem. Movit Aiacem Telamone natum Forma captivae dominum Tecmessae: Barbarae postquam cecidere turmae Pergama Graiis. Nescias, an te generum beati Phyllidis flavae decorent parentes: Regium certe genus, et Penates Crede, non illam tibi de scelesta Brachia, et vultum, teretesque suras Integer laudo: fuge suspicari, Cuius octavum trepidavit aetas Claudere lustrum. ODE V. Nondum subacta ferre iugum valet Cervice, nondum munia comparis In venerem tolerare pondus. Circa virentes est animus tuae Campos iuvencae, nunc fluviis gravem Solantis aestum, nunc in udo Ludere cum vitulis salicto Praegestientis. Tolle cupidinem Distinguet autumnus racemos Iam te sequetur: currit enim ferox Fronte petet Lalage maritum, Dilecta, quantum non Pholoë fugax; Non Chloris, albo sic humero nitens, Vt pura nocturno renidet Luna mari; Caidiusve Gyges, Quem si puellarum insereres choro, Discrimen obscurum, solutis Crinibus, ambiguoque vultu. ODE VI. AD SEPTIMIVM. Septimi, Gades aditure mecum, et Cantabrum indoctum iuga ferre nostra, et Barbaras Syrtes, ubi Maura semper Aestuat unda; Tibur Argeo positum colono Sit meae sedes utinam senectae; Militiaeque. Vnde si Parcae prohibent iniquae, Ille terrarum mihi praeter omnes Ver ubi longum, tepidasque praebet Ille te mecum locus, et beatae ODE VII. AD POMPEIVM GROSPHVM. saepe mecum tempus in ultimum Deducte, Bruto militiae duce, Quis te redonavit Quiritem Dis patriis, Italoque caelo, Pompei, meorum prime sodalium? Tecum Philippos, et celerem fugam Sed me per hostes Mercurius celer Te rursus in bellum resorbens Vnda fretis tulit aestuosis. Ergo obligatam redde Iovi dapem, Depone sub lauru mea; nec Parce cadis tibi destinatis. Oblivioso levia Massico Ciboria exple: funde capacibus |