ODE XVII.

AD TYNDARIDEM.

Velox amoenum saepe Lucretilem

Mutat Lycaeo Faunus; et igneam
Defendit aestatem capellis

Vsque meis, pluviosque ventos. Impune tutum per nemus arbutos Quaerunt latentes et thyma deviae Olentis uxores mariti:

Nec virides metuunt colubras,

Nec Martiales hoedilia lupos;
Vtcumque dulci, Tyndari, fistula
Valles, et Vsticae cubantis

Levia personuere saxa.

Di me tuentur: Dîs pietas mea
Et musa cordi est. Hic tibi copia
Manabit ad plenum benigno

Ruris honorum opulenta cornu.

Hic in reducta valle Caniculae
Vitabis aestus, et fide Teia

Dices laborantes in uno

Penelopen, vitreamque Circen.

Hic innocentis pocula Lesbii

Duces sub umbra: nec Semeleïus
Cum Marte confundet Thyoneus

Proelia; nec metues protervum

Suspecta Cyrum, ne male dispari
Incontinentes iniiciat manus,

Et scindat haerentem coronam

Crinibus, immeritamque vestem.

ODE XVIII.

AD QVINTILIVM VARVM.

Nullam, Vare, sacra vite prius severis arborem

Circa mite solum Tiburis, et moenia Catili.
Siccis omnia nam dura Deus proposuit: neque
Mordaces aliter diffugiunt sollicitudines.

Quis post vina gravem militiam, aut pauperiem crepat?
Quis non te potius, Bacche pater, teque, decens Venus?
At ne quis modici transiliat munera Liberi,
Centaurea monet cum Lapithis rixa super mero
Debellata; monet Sithoniis non levis Evius:
Quum fas atque nefas exiguo fine libidinum.
Discernunt avidi. Non ego te, candide Bassareu,
Invitum quatiam; nec variis obsita frondibus
Sub divum rapiam. Saeva tene cum Berecyntio
Cornu tympana, quae subsequitur caecus amor sui,
Et tollens vacuum plus nimio gloria verticem,
Arcanique fides prodiga, perlucidior vitro.

ODE XIX.

Mater saeva Cupidinum,

Thebanaeque iubet me Semeles Puer,

Et lasciva Licentia,

Finitis animum reddere amoribus.

Vrit me Glycerae nitor

Splendentis Pario marmore purius;

Vrit grata protervitas,

Et vultus nimium lubricus aspici.

In me tota ruens Venus

Cyprum deseruit; nec patitur Scythas,

Et versis animosum equis

Parthum dicere, nec quae nihil attinent.

Hìc vivum mihi cespitem, hìc

Verbenas, pueri, ponite, turaque,

Bimi cum patera meri.

Mactata veniet lenior hostia.

ODE XX.

AD MAECENATEM.

Vile potabis modicis Sabinum

Cantharis, Graeca quod ego ipse testa Conditum levi, datus in theatro

Quum tibi plausus,

Care Maecenas eques; ut paterni
Fluminis ripae, simul et iocosa
Redderet laudes tibi Vaticani

Montis imago.

Caecubum, et praelo domitam Caleno
Tu bibes uvam: mea nec Falernae

Temperant vites, neque Formiani
Pocula colles.