ODE XVII. AD TYNDARIDEM. Velox amoenum saepe Lucretilem Mutat Lycaeo Faunus; et igneam Vsque meis, pluviosque ventos. Impune tutum per nemus arbutos Quaerunt latentes et thyma deviae Olentis uxores mariti: Nec virides metuunt colubras, Nec Martiales hoedilia lupos; Levia personuere saxa. Di me tuentur: Dîs pietas mea Ruris honorum opulenta cornu. Hic in reducta valle Caniculae Dices laborantes in uno Penelopen, vitreamque Circen. Hic innocentis pocula Lesbii Duces sub umbra: nec Semeleïus Proelia; nec metues protervum Suspecta Cyrum, ne male dispari Et scindat haerentem coronam Crinibus, immeritamque vestem. ODE XVIII. AD QVINTILIVM VARVM. Nullam, Vare, sacra vite prius severis arborem Circa mite solum Tiburis, et moenia Catili. Quis post vina gravem militiam, aut pauperiem crepat? ODE XIX. Mater saeva Cupidinum, Thebanaeque iubet me Semeles Puer, Et lasciva Licentia, Finitis animum reddere amoribus. Vrit me Glycerae nitor Splendentis Pario marmore purius; Vrit grata protervitas, Et vultus nimium lubricus aspici. In me tota ruens Venus Cyprum deseruit; nec patitur Scythas, Et versis animosum equis Parthum dicere, nec quae nihil attinent. Hìc vivum mihi cespitem, hìc Verbenas, pueri, ponite, turaque, Bimi cum patera meri. Mactata veniet lenior hostia. ODE XX. AD MAECENATEM. Vile potabis modicis Sabinum Cantharis, Graeca quod ego ipse testa Conditum levi, datus in theatro Quum tibi plausus, Care Maecenas eques; ut paterni Montis imago. Caecubum, et praelo domitam Caleno Temperant vites, neque Formiani |