Pluraque felices mirabimur: ut neque largis Aquosus Eurus arva radat imbribus, Pinguia nec siccis urantur semina glebis; Vtrumque Rege temperante Caelitum. Non huc Argoo contendit remige pinus, Neque impudica Colchis intulit pedem: Nulla nocent pecori contagia; nullius astri Vt inquinavit aere tempus aureum: ODE XVII. IN CANIDIAM. H. Iam iam efficaci do manus scientiae, Supplex et oro regna per Proserpinae, Alitibus, atque canibus homicidam Hectorem, Heu! pervicacis ad pedes Achillei. Setosa duris exuere pellibus Laboriosi remiges Vlysseï, Volente Circe, membra: tunc mens, et sonus Relatus, atque notus in vultus honor. Tuis capillus albus est odoribus. Nullum a labore me reclinat otium: Vrget diem nox, et dies noctem; neque est Ergo negatum vincor ut credam miser, Caputque Marsa dissilire naenia. Quid amplius vis? O mare, o terra! ardeo, Virens in Aetna flamma. Tu, donec cinis Cales venenis officina Colchicis. Quae finis? aut quod me manet stipendium? Centum iuvencos, sive mendaci lyra Et tu (potes nam) solve me dementia, Tibi hospitale pectus, et purae manus; Cruore rubros obstetrix pannos lavit, Si tardiora fata te votis manent? eques, |