ODE XII. AD NEO BVLEN. Miserarum est, neque amori dare ludum, neque dulci Mala vino lavere; aut exanimari, metuentes ODE XIII. AD FONTEM BANDVSIAE. O fons Bandusiae, splendidior vitro, Dulci digne mero, non sine floribus Cui frons turgida cornibus Primis et venerem, et proelia destinat: Rubro sanguine rivos Lascivi suboles gregis. Te flagrantis atrox hora Caniculae Praebes, et pecori vago. Fies nobilium tu quoque fontium, Saxis, unde loquaces Lymphae desiliunt tuae. ODE XIV. Herculis erculis ritu, modo dictus, o Plebs, Morte venalem petiisse laurum, Caesar, Hispana repetit Penates Vnico gaudens mulier marito Et soror clari ducis, et decorae Virginum matres, iuvenumque nuper Hic dies vere mihi festus atras Nec mori per vim metuam, tenente I, pete unguentum, puer, et coronas, Spartacum si qua potuit vagantem Dic et argutae properet Neaerae Lenit albescens animos capillus Vxor pauperis Ibyci, Tandem nequitiae fige modum tuae, Famosisque laboribus: Maturo propior desine funeri Inter ludere virgines, Et stellis nebulam spargere candidis. Non, si quid Pholoën satis, Et te, Chlori, decet: filia rectius Expugnat iuvenum domos, Pulso Thyias uti concita tympano. Illam cogit amor Nothi Lascivae similem ludere capreae: Te lanae prope nobilem Tonsae Luceriam, non citharae, decent; Nec flos purpureus rosae, Nec poti, vetulam, faece tenus cadi. |