Negligens, ne qua populus laboret, Parce privatus nimium cavere: Dona praesentis rape laetus horae, et Linque severa. M. Donec ODE IX. AD LYDIAM. onec gratus eram tibi, Nec quisquam potior brachia candidae. Persarum vigui rege beatior. L. Donec non alia magis Arsisti, neque erat Lydia post Chloën; Multi Lydia nominis Romana vigui clarior Ilia. H. Me nunc Thressa Chloë regit, Dulces docta modos, et citharae sciens; Pro qua non metuam mori, Si parcent animae fata superstiti. L. Me torret face mutua Pro Thurini Calais filius Ornyti; quo bis patiar mori, Si parcent puero fata superstiti. H. Quid si prisca redit Venus, Diductosque iugo cogit aheneo? Reiectaeque patet ianua Lydiae? L. Quamquam sidere pulchrior Ille est, tu levior cortice, et improbo Tecum vivere amem, tecum obeam libens. ODE X. IN LY CEN. Extremum Tanain si biberes, Lyce, Saevo nupta viro; me tamen asperas Audis, quo strepitu ianua, quo nemus Ingratam Veneri pone superbiam; Non te Penelopen difficilem procis O, quamvis neque te munera, nec preces, Nec vir Pieria pellice saucius Curvat; supplicibus tuis Parcas, nec rigida mollior aesculo, Nec Mauris animum mitior anguibus. Non hoc semper erit liminis, aut aquae ODE XI. AD MERCVRIVM. Mercuri, (nam te docilis magistro Movit Amphion lapides canendo) Nec loquax olim, neque grata, nunc et Dic modos, Lyde quibus obstinatas Quae, velut latis equa trima campis, Tu potes tigres, comitesque silvas Cessit immanis tibi blandienti Cerberus; quamvis furiale centum Quin et Ixion, Tityosque vultu Sicca, dum grato Danaï puellas Audiat Lyde scelus, atque notas Seraque fata, Quae manent culpas etiam sub Orco. Vna de multis, face nuptiali Splendide mendax, et in omne virgo Surge, quae dixit iuveni marito, Quae, velut nactae vitulos leaenae, Me pater saevis oneret catenis, I, pedes quo te rapiunt, et aurae, Dum favet nox, et Venus: i secundo Omine; et nostri memorem sepulcro Scalpe querelam. |