SnótEgill Jónsson, 1865 - 416 Seiten |
Andere Ausgaben - Alle anzeigen
Häufige Begriffe und Wortgruppen
aptur Árni ást bezt blá blíð blíðan lagði byrinn brá brjósti burt byrinn undan björgunum dauðinn drekk drottinn eitt engi eptir ertu fagra fagurt falla fær gaman gekk gengur glaður gleði gott góð grund guð hana hátt hefir heim heima hell helzt henni hèr hið hinn hjarta hús hvort Höfund hönd inter pokúlá Ísland Jón kemur lagði byrinn undan land landi langt leið leiði leit lengi liggur líf maður mann manna marga margur mèr minn mína móður mót munni nótt pèr rauður loginn brann sál segir segja senn sèr sér sinn sinni sjá smá snót sól stað stillir stóð stund stundum tekur tók varð veit vèr vilja villir væri yður þann þegar þeir þèr þessu þér þig þinn þitt þínum þó því öllu öllum önd
Beliebte Passagen
Seite 5 - Fjör kenni' oss eldurinn, frostið oss herði, Fjöll sýni torsóttum gæðum að ná ; Bægi, sem kerúb með sveipanda sverði, Silfurblár ægir oss kveifarskap frá. Þó vellyst í skipsförmum völskunum meður Vafri að landi, eg skaða ei tel, Því út fyrir kaupstaði íslenzkt í veður Ef hím ser vogar, þá frýs hún í hel.
Seite 11 - ... fjarlægum ala aldur sinn í löndum, útlagar verða vinar augum fjær; svo hafa forlög fært þeim dóm að höndum. Nú er á brautu borinn vigur skær frá Hlíðarenda hám...
Seite 64 - Þeim undir björgum Liggur lifandi Með limu brotna, Og hraunöxum Hold.i söxuðu, Að ei hann æpir Eftir nótum. Undrist enginn Upp þó vaxi Kvistir kynlegir, þá koma úr jörðu Harma funa Hitaðri' að neðan Og ofan vökvaðri Eldregni tára.
Seite 152 - ... og meðan þrúgna gullnu tárin glóa og guðaveigar lífga sálaryl, þá er það víst, að beztu blómin gróa í brjóstum, sem að geta fundið til. Látum...
Seite 12 - Nú er å brautu borinn vigur skær Frá Hlíðarenda hám, því Gunnar ríður Atgeirnum beitta búinn. Honum nær Dreyrrauðum hesti hleypir gumi fríður Og bláu saxi gyrður yfir grund — Þar mátti kenna Kolskegg allur lýður. Svo fara báðir bræður enn um stund ; Skeiðfráir jóar hverfa fram að fljóti ; Kolskeggur starir út á Eyjasund, En Gunnar horfir hlíðar brekku móti ; Hræðist þá ekki frægðarhetjan góða Óvina fjöld, þó hörðum dauða hóti.
Seite 42 - Fósturjörðin fyrsta sumardegi fagna vildi börnum sínum með ; henni fylgdi fjöldinn margvíslegi, fuglar, ormar, hestar, menn og féð ; furðu kyr, að fósturjarðar vilja, fjöldi slíkur allur þögull stóð; móðir, jörð, bað manninn fram að þylja móti sumri hjartalaginn óð. Hann þá kvað, til himins augum rendi: hjartað lifnar við þinn komudag ; þig af hæðum þjóðafaðir sendi, þegar til að greiða bágan hag; 42 unun margföld ofan frá þér líður yfir dal og...
Seite 123 - Elting ill er hafin, yfir skyggir jel, rjúpan vanda vafin veit sjer búið hel; eins og álmur gjalli, örskot veginn mæli, fleygist hún úr fjalli að fá sjer eitthvert hæli. Mædd á manna bezta miskun loks hún flaug, inn um gluggann gesta guðs í nafni smaug — úti garmar geltu, gólið hrein í valnum — kastar hún sjer í keltu konunnar í dalnum. Gæðakonan góða grípur fegin við dýri dauða-móða — dregur háls úr lið ; plokkar, pils upp brýtur, pott á hlóðir setur,...
Seite 82 - Nú er brostið hið blikandi auga — byrði er ævi harmandi lund — gráa tárin lokka því lauga: liggur í moldu hið svarteyga sprund. Vark í Sikems vorsælu dölum vífi meður í Kanaans sveit, nærri Jórdanar blómríku bölum bjuggum við í sælunnar reit. Einn nú situr hinn aldraði halur úti dapur um miðnæturstund, blómi er ræntur hinn blessaði dalur: býr í moldu hið hugljúfa sprund. Oft við sátum í iðgrænum hlíðum — öllum fegri var svanurinn minn — blés af...
Seite 66 - Kkn við fátæka fátækt sína' ól ; öðrum varð hann gæfa, ei sér sjálfum, og hjálpaði sjúkur til heilsu öðrum. Önd hans þó var auðug og þegar harma björg og vanheilsu á brjósti' honum lágu, brauzt hún undan fargi og bjó í skyndi skrípitröll, skjaldmeyjar og skóga hugmynda.
Seite 68 - ... hnígur og margir í moldu með honum búa, en þessu trúið. Veit þá engi, að eyjan hvíta átt hefur sonu fremri vonum; hugðu þeir mest á fremd og frægðir, fríðir og ungir hnigu í stríði; svo er það enn, og atburð þenna einn vil eg telja af hinum seinni: vinurinn fagri oss veik af sjónum að vonum, því hann var góður sonur. Og góður sonur getur ei séna göfga móður með köldu blóði viðjum reyrða og meiðslum marða, marglega þjáða, og fá ei bjargað.